O projekcie
Celem projektu openCardio była digitalizacja i udostępnienie danych na temat żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej zgromadzonych przez Centrum Diagnostyki i Leczenia Żylnej Choroby Zakrzepowo-Zatorowej Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego. Żylna choroba zakrzepowo-zatorowa obejmuje zatorowość płucną i/lub zakrzepicę żył głębokich. Źródłem zatorowości w krążeniu płucnym jest najczęściej zakrzepica w żyłach głębokich kończyn dolnych. Zatorowość płucna to trzecia, co do częstości występowania, po zawale serca i udarze mózgu, ostra choroba układu krążenia. Zapadalność na żylną chorobę zakrzepowo-zatorową wynosi od 1 do 2 osób na 1000 rocznie. Szacuje się, że w Polsce ok. 55000 osób rocznie choruje na zakrzepicę żył głębokich a 35000 na zatorowość płucną. Czynniki predysponujące do żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej, choć opisane już w 1856 roku przez Virchowa, nie są wciąż powszechnie znane. Można je podzielić na nabyte i wrodzone oraz w zależności od związanego z nimi ryzyka wystąpienia zakrzepicy. Najczęściej zakrzepica żył głębokich i/lub zatorowość płucna są konsekwencją unieruchomienia związanego z urazem (złamanie biodra lub kończyny dolnej) lub dużą operacją (np. alloplastyką stawu biodrowego lub kolanowego). Duże ryzyko zakrzepicy występuje w ciągu 3 miesięcy od hospitalizacji związanej z zawałem serca, zaostrzeniem niewydolności serca czy napadem migotania przedsionków. Choroba nowotworowa również predysponuje do żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej. Ciąża, połóg oraz stosowanie doustnej hormonalnej terapii zastępczej lub antykoncepcyjnej znacznie zwiększają ryzyko wystąpienia zakrzepicy. Częściej będzie dochodziło do rozwoju zmian zakrzepowo-zatorowych, gdy 2 lub 3 czynnika ryzyka wystąpią jednocześnie np. jeśli kobieta stosująca doustną antykoncepcję, będzie unieruchomiona w opatrunku gipsowym po złamaniu kończyny dolnej. Rozpowszechnienie wiedzy dotyczącej żylnej choroby zakrzepowo-zatorowej zwiększa świadomość zagrożenia zakrzepicą w społeczeństwie i powoduje częstsze stosowanie profilaktyki. Osoby znające czynniki ryzyka zgłaszają się do lekarza celem ustalenia wskazań i rodzaju profilaktyki, a to z kolei powoduje mniejszą zapadalność na zatorowość płucna i ograniczenie jej powikłań, w tym zgonów.